Aeternam Caritate

« Mort », ce fantôme qui n’épargne personne, qui répand son ombre sur toute vie, qui enlève tout ce qui respire. Ce monstre qui hante tout esprit, qui terrifie tous les « esclaves » de la vie terrestre.  Mort, mort, mort, partout où l'on va on perçoit ses traces et ses résidus. Entouré par la mort de toute part, je ne désespère point et je ne me permets jamais de céder à son jeu. Pourtant qu’elle crée des questions à n’en plus finir, pourtant qu’elle demeure un mystère inconcevable, on donne toujours à la mort plus qu’elle ne mérite. La mort est ce clin d’œil qui sépare le temporel de l’éternel. Ce tunnel noir qui joint entre une sortie et une nouvelle entrée. La mort, ce n’est pas un adieu, mais un «à-Dieu », un « venir vers Dieu ». Je crois de tout mon cœur à la vie que la mort ne pourrait jamais m’arracher. Je crois que Dieu-Amour qui a créé toute chose et qui m’a donné d’être à son image, ce même Dieu ne peut jamais permettre que sa cré...

L’Éternité … Ce silence entre deux amitiés L’Éternité … Une goutte d’eau dans un désert assoiffé L’Éternité … Nostalgie d’un avenir tant désiré L’Éternité … Un mot sur les lèvres d’un bien-aimé L’Éternité … Une fleur résistant au vent d’un décembre glacé L’Éternité … Le regard d’un enfant émerveillé L’Éternité … Rêve impalpable du plus bel été L’Éternité … Une tâche blanche sur un noir foncé L’Éternité … Une brise ensoleillée dans un matin printanier L’Éternité … Une pensée sur une feuille d’un rêveur éveillé L’Éternité … Un croissant offert à un enfant affamé L’Éternité … L’empreinte d’un artiste sur son tableau sculpté L’Éternité … Le son d’une vague d’océan éclaté L’Éternité … Le lit accueillant d’un homme épuisé L’Éternité … Le souffle de vie d’un nouveau-né L’Éternité … Un souvenir que le temps même ne peut effacer L’Éternité  … Un temps qui n’a jamais existé Qui fut avant que le monde n’était Éternité … Splendeur de la Vérité …

كلمة من القلب كتبتها بمناسبة تكريم بيّي... من أوّل ما وعيت عالدّني وأنا بتذكّر إنّو كنت شوف دايمًا قدّامي بيّي بال atelier ، ساعة عم يرسم، ساعة عم ينحت... بتذكّر كم مرّة قعدت حدّو هوّي وعم يشتغل، ولمّا يعطيني ورقة بيضاء مع ألوان، أوّل شغلي أعملها كانت إنّو بلّش قلّدو كيف هوّي يعمل أنا كمان أعمل، والجارور عنّا بصالون البيت شاهد على مئات الرسمات يلّي رسمتها وواضح فيها بشكل كبير التأثّر بأعمال بيّي... ومن أوّل ما وعيت عالدّني كمان بتذكّر إنّو دايمًا كنت محاط بأعمال بيّي، ما شوف إلاّ حيطان ملبودة لوحات وكيف ما أبرم بيطلع تمثال بوجّي يعيّطلي ويحكيني، وياما إيّام معربش عالتماثيل بجنينتنا... يلّي بدّي اوصّلو هوّي إنّو تعلّقت بأعمال بيّي من قبل ما إعرف إحكي ونِميت بيني وبينن علاقة وحبّيتن، وبعدني لليوم إذا بشوف حيط أبيض فاضي ببيت حدا من رفقاتي، بحسّ إنّو في شي ناقص بالنسبة لنظري وبشعر بصقعة غريبة وبغياب حرارة الألوان والأشكال يلّي تعوّد عليها جسمي... خبرتي مع البابا خبرة نادرة ومميّزة. أكيد كلّ ولد بيبقى بالنسبة لإلو بيّو يلّي بيحبّو وبيهتمّ فيه مثاله الأعلى بالحياة؛ ولكن في شغلي يمكن مش ك...

Merci Seigneur, non seulement pour ce que tu me donnes, mais merci aussi pour tout ce que tu prends de moi et pour tout ce dont tu me prives. Se remplir des biens éphémères est vraiment une t â che facile  et paisible, qui crée en moi une certaine satisfaction et un certain bonheur, qui pourraient se transformer en une dépendance vis-à-vis de ce que je possède… Mais, ces biens m’accablent et m’empêchent de sortir de  moi-même , de s’élancer dans un mouvement altruiste, à la rencontre de l’autre. Je deviens moi-même le centre de l’univers… Toute chose que je perds et dont tu me prives, Seigneur, me fait comprendre à quel point je suis vulnérable et fragile et que ma seule garantie et dépendance ne peut être que sur Toi, mon Dieu, le seul capable à me donner le vrai bonheur… Seigneur, tu me fais vider des choses éphémères afin de me remplir de Toi… Ce vide que tu creuses en moi me fait souffrir, mais je sais parfaitement que, comme le grain de blé a besoin de mourir dans ...

أحلى شعور بالدني لمّا تكون مأخّر على شي فحص بالجامعة وبتكون أصلاً واعي مفركش بعيشتك بهيدا النهار وشو بيصير فجأة؟ ما بتعود تلاقي مفتاح السيارة وبتبلّش تكفر وتندب حظّك وبتشغّل البيت كلّو والجيران ليفتّشوا معك عالمفتاح وبتصير تتذكّر وين آخر مرّة شفتو وما بتعود تفوق عا شي... الوقت عم يقطع، وإنتَ متل الأهبل عم تبرم بأرضك ومش عارف شو بدّك تعمل. آخر شي بتروح عالبرّاد لتشرب ماي وبتفتحو و" ba22ousi " حزار مين ناطرك جوّا؟ مفتاح السيارة! إيه نعم! ساعتها بتشعر فعلاً أدّيشك بهلي J بتطلع بالآخر بسيّارتك وشي إنّو مشيت 200 متر بيزمّر معك البنزين، وبما إنّو صرلك 3 أيّام عم تأجّلها، مجبور متل الشاطر تروح تعبّي بنزين خاصّةً إنّو مشوارك طويل وتحسّبًا لما تنقطع فيك السيّارة بتروح عالمحطّة، وبكلّ ثقة بتقلّو للشغّيل: فوّلها! ولمّا تفتح ال" pochette " لتدفع بتلاقي إنّو ما في مصاري!!! ليش؟ لأنّو إمّك تديّنت منّك الصبح لتدفع فاتورة الموتور للزلمي يلّي وعّاكن قبل الضوّ... بتضطرّ تترك سيّارتك بالمحطة وتمشي مسافة شي 500متر على أقرب بنك لتسحب مصاري... وبترجع عالمحطة وجّك أسود عم تكفر للموتو...

صرلي جمعة عايش بقلب مجتمع مهووس بفكرة "فالنتين"... وكأنّو نهار 14 شباط هوّي شي نهار سحري! وإذا كنت لحالك بهالنهار ومنّك مصَاحب بيصيروا الكلّ يطّلعوا فيك بنظرة شفقة وإنتَ تحسّ حالك وحيد وحزين وببساطة "غلط"... عنجدّ نحن البشر شو صايرين سخيفين وضحايا manipulation المجتمع التجاري يلّي صار بدّو هوّي يحطّلنا قوانين ويعلّمنا عن الحبّ! يا عين على هيك مجتمع زعلى هيك ناس مخدوعين ومفكّرين إنّو فينا نحصر الحبّ بإطار واحد بسّ وهوّي "العشق". شخصيًّا، أنا وعم قدّس مبارح فكّرت كتير يهالموضوع وتخيّلت لو كان اليوم القديس فالنتينوس عايش بهالمجتمع، كان مات من الحزن لمّا يشوف كيف عم يستغلّوه... كلّ يلّي عملو هالزلمي "المعتّر" هوّي إنّو فِهِم سرّ الحبّ وعاش بحسب تعاليم معلّمه يسوع المسيح. هالتعليم يلّي يُختصر بجملة زغيرة: "ما من حبٍّ أعظم من أب يبذل الإنسان نفسه في سبيل أحبّائه". إذا إنتَ اليوم عم تعيش حياتك بحسب هالجملة، فأنا بقلّك طوبى لكَ وينعاد عليك لأنّك فهمت معنى الحبّ الحقيقي ودخلت بعمق هالسرّ العظيم. ولكلّ واحد بعدو مفكّر إنّو المجتمع في يملي عليه ...

On nait en criant … on meurt en silence On vit en hâte de grandir … on vieillit avec la nostalgie de l’enfance On nait impuissant, dépendant des autres … on vieillit et on redevient comme des nouveau-nés complètement impuissants ! Enfants, nous rêvons de la vie … Vieux nous rêvons de la vie de nouveau, tremblant devant l’idée de la mort… Et entre l’enfance et la vieillesse s’encadre une carrière, des rêves très rarement achevés, des joies et des tristesses, des succès et des faiblesses, un futur désiré et un passé manqué… entre l’enfance et la vieillesse s’encadre un mystère que nous appelons la VIE ! Personne n’est satisfait de son état… enfants nous rêvons de grandir … une fois grand et tenant des responsabilités, nous rêvons des jours du repos … une fois reposés nous vivons dans la nostalgie du passé comme si nous refusons le présent ! Une fois aux portes de l’autre vie, on comprend finalement le mystère de la vie et on découvre que tout ce qu’on a fait durant notre v...